Και εκεί που όλες οι πλατείες στολίζονται με λαμπάκια, λαμπιόνια και ό,τι τέλος πάντων τους δίνει μια essence πυγολαμπίδας, εκεί που το XL αποκτά την τιμητική του και από αυστηρώς άκομψο, γίνεται έως και χαριτωμένο size (βλ. Αϊ Βασίλη), εκεί που τα δώρα μπαίνουν πρώτα στην λίστα των υποχρεώσεων...
 και ανταλλάσσονται στους ρυθμούς που “η Λόλα προσπαθεί να πιάσει το τόπι”, εκεί ακριβώς θέλεις να βάλεις ένα μπουρλότο (κατακόκκινο για να μην ξεφεύγουμε από το πνεύμα), να γλιτώσεις ρε @%*&$!

Ποτέ, άλλοτε τα must to do things της περιόδου, δεν εξέπεμπαν με φωτεινό σηματοδότη -don't- όσο την φετινή χρονιά.
Λίγο η ψυχολογία μας εξ αιτίας όλων αυτών που βλέπουμε, ακούμε, βιώνουμε, λίγο το πορτοφόλι μας, που αυτά τα Χριστούγεννα δεν σκοπεύει να βάλει τα γιορτινά του ή απλά και μόνο εκείνο το αντισυμβατικό διαβολάκι που σου ψιθυρίζει κάθε τόσο στο αυτί “ότι από εδώ πάνε και οι άλλοι”, δεν έχεις καμία διάθεση να μπεις στο mood που επιτάσσει ο περιβάλλοντας χώρος.
Και αν εσύ ντρέπεσαι ακόμα και να το παραδεχθείς, εμείς με την ευθύτητα (ή θράσος) που μας διακρίνει, δεν διστάζουμε να φτιάξουμε μέχρι και την γιορτινή μας ατζέντα:

Να μου θυμίσεις να μην πάω:

• σε συγγενικά γεμάτα θαλπωρή τραπέζια.
 Γονείς, θείοι, ξαδέλφια και ανίψια που έχεις να δεις από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, τότε που καθ’ όλη τη διάρκεια του οικογενειακού γεύματος το αντικείμενο ασχολίας σου ήταν να φτιάχνεις καραβάκια από χαρτοπετσέτες για να περάσει η ώρα (πολύ φοβάμαι ότι και τώρα αυτό θα κάνεις).
Η φράση “πόσο άλλαξες, πάχυνες, αδυνάτισες, μεγάλωσες, έβγαλες άσπρες τρίχες ή δυο σπυράκια στο μέτωπο” ηχεί από τώρα σας ξυπνητήρι στο μυαλό σου, ενώ το “γλυκό” χαμόγελο που προετοιμάζεις προς απάντησή τους, έχεις ξεκινήσει να το κάνεις από τώρα πρόβα στον καθρέφτη θέλει ακόμα πολλή δουλειά.

Να μου θυμίσεις να μην αγοράσω:

• λούτρινα αρκουδάκια για τα παιδιά της οικογένειας, αφού ξέρεις πριν καν μπεις στο κατάστημα, ότι το όλο αγάπη δώρο σου, θα πάρει την άγουσα για  την ψηλότερη και πιο δυσπρόσιτη θέση της παιδικής βιβλιοθήκης, που για να το ξαναματαδείς, θα πρέπει να ανέβεις στην σκάλα, να την στρέψεις διαγώνια και να πιάσεις αγκαλιά το πολύφωτο.

• Την swarovski πένα στην συνάδελφο. Αρχικά γιατί ποτέ δεν θεώρησες ότι τα στυλό-λατέρνες είναι πρακτικά (εκτός και αν έχεις φετίχ να σημειώνεις την λίστα για το super market με διαμάντια). Δεύτερον, γιατί είναι πανάκριβη και με έναν πρόχειρο υπολογισμό δεν πρόκειται να κάνεις απόσβεση εντός του 2011 (καλά σου υπαγορεύουν τα -φτωχά- μαθηματικά σου). Και τελευταίον, αλλά όχι λιγότερον (αστεϊσμός ανάμεσα σε αγγλομαθείς) γιατί δεν την πολυσυμπαθείς ουσιαστικά ώστε να της πάρεις και δώρο, αλλά από την άλλη σκέφτεσαι το ερωτεύσιμο βλέμμα του -ροφού- που θα αποκτήσεις αντανακλαστικά, μόλις λάβεις το δικό της.

• Φόρεμα για το ρεβεγιόν. (Φέϊγ) βολάν, παγέτες, τούλια, πιέτες, strass, γουνάκια, δαντέλες από αλουμινόχαρτα, κασκέτα από αστροναύτες και τακούνια από ζογκλέρ (σταματήστε με). Ποτέ σου δεν κατάλαβες γιατί θα πρέπει να σε αφήσει ο παλιοχρόνος, λες και περιμένεις με ανυπομονησία της απόκριες. Γιατί πρέπει να αγοράσεις ένα ρούχο, διόλου ευκαταφρόνητης αξίας που θα λάβει την πιο πίσω θέση στην ντουλάπα και δεν πρόκειται να ξαναβγεί; Γιατί, ενώ πάντα ήθελες να γίνεις λογίστρια, καταλήγεις κάθε χρόνο να το παίζεις επιλαχόν μοντέλο και μάλιστα, με αναμφιβόλου ποιότητος κριτική επιτροπή;

Να μου θυμίσεις να μην ανταλλάξω:

• μελομακαρονοκουραμπιεδικά με τους γείτονες.
Γιατί ποτέ οι σχέσεις σου με την κουζίνα δεν ήταν οι καλύτερες και δεν βρίσκεις ούτε ένα πειστικό κίνητρο ότι ήρθε η στιγμή να γίνεις master chef. Γιατί, δεν σου περισσεύουν πιατέλες για δόσιμο (χάσιμο).
Γιατί η κυρία Νίτσα με το που περάσει το κατώφλι του σπιτιού σου με τα καλούδια της, το αντιμετωπίζει σαν ένα δρόμο δίχως γυρισμό και κάνει τα πάντα στο φτωχικό σου (εκτός από μπάνιο).
Γιατί στην τελική, αφού δεν θα είναι homemade τα γλυκά σου, γιατί να μην τους παραπέμψεις κατευθείαν στην διεύθυνση του γωνιακού ζαχαροπλαστείου; (και μιας και πάνε, δεν παίρνουν και για σένα?).

Να μου θυμίσεις να μην φορέσω:

• Κόκκινα εσώρουχα το βράδυ της Πρωτοχρονιάς. Γιατί είναι passe. Γιατί είναι προβλεπόμενο, γιατί είναι σαν να προσπαθείς να πείσεις τον σύντροφό σου (και μαζί και τον εαυτό σου) ότι έφτασε επιτέλους η βραδιά - τομή στην σεξουαλική σας καριέρα, ότι εσύ πάντα ήσουνα η Jane και αυτός ο Tarzan, άρα αυτό το ξεχωριστό βράδυ δεν θα είναι σαν τα προηγούμενα, αφού τα καλικαντζαράκια συνωμότησαν με τα εσώρουχά σου, για να σπάσουν φέτος οι σούστες.

(Το γεγονός ότι παρατίμησες τα μελομακαρονοκουραμπιεδικά της κυρίας Νίτσας -βλ.παραπάνω- και απλά δεν σε αντέχουν οι σούστες, είναι απλά ένα κακεντρεχές σχόλιο).

Να μου θυμίσεις να μην πω:

• Σε όλους πόσο τους αγαπάω, συγκεκριμένα τους λατρεύω, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτούς και φυσικά, νιώθω πάρα πολύ τυχερή που τους έχω.
Προφανώς θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που δίνουν αξία στην καθημερινότητα σου. Φυσικά έχεις στο μυαλό σου ανθρώπους που σε συνοδεύουν σε πίκρες και χαρές, σε ανείπωτες σκέψεις και τέλος πάντων σε ό,τι εσύ αποκαλείς ζωή.
Εννοείται πως τους αγαπάς (το καλό που τους θέλω, να το κάνουν και αυτοί).
Προτίμησε όμως, να τους το υπενθυμίσεις μια βροχερή τσαγκαροδευτέρα του νέου χρόνου, ώρα 8.00 π.μ., με τα μάτια να μην λένε να ανοίξουν από την νύστα, ο καφές να κρυώνει μες στο αγιάζι και το αυτοκίνητο να -μπλοκάρει- στην Κηφισίας, εξ αιτίας αδέξιου τροχονόμου.
Νομίζω εκεί θα το εννοείς μία (δυο, πέντε, δεκαπέντε) φορές περισσότερο...